Voor een vijftiger als ik een feest van herkenning. Rozenboom is dit keer mild voor zijn hoofdpersoon, Lou Baljon, de uitkeringstrekker uit overtuiging. Vaak zijn de hoofdpersonen uit de romans van Rosenboom 'kleine lieden' die boven zichzelf uit willen stijgen en op die manier het noodlot over zich afroepen. Lou is wie hij is en heeft niet de intentie om dat te veranderen. Het boek is tegelijkertijd 'Holland op z'n smalst' en 'rock & roll'. Vrijheid is Barry Hay die nooit zijn hondje aan een lijn laat lopen. Ik heb een groot deel van het boek met een glimlach zitten lezen. Aan het eind slaagt Rosenboom erin om, heel subtiel, iets te veranderen aan de toonzetting van het verhaal. Als in dat hoofdstuk de laatste tonen van 'Blackbird' wegsterven laten we de hoofdpersoon achter in het boek, met een gevoel van sympathie en compassie. Een mooi boek. Dat ik aanvankelijk niet echt enthousiast was, had alles vandoen met de nogal beperkte invalshoek van waaruit dit verhaal geschreven is. Misschien was de formule van een roman ook wat te hoog gegrepen voor dit verhaal dat wel potentieel heeft. En misschien dat een lezer die al warm wordt bij namen als een witte Fender, of The Golden Earring en zich thuis voelt in repetitieruimtes, crewbus of opnamestudio hier helemaal anders over denkt. Bij mij in elk geval deden de eerste 200 pagina’s geen vonk overslaan. Toch hou ik aan deze roman geen slecht gevoel over.
What do You think about De Rode Loper (2012)?
Heel onderhoudend. Het laatste hoofdstuk zelfs ontroerend
—papatring
