I had rated this 3 stars up to one hour before finishing the novel and I had to suddenly change that to 4 stars. Similar to the third act turn that takes place in Woodcutters, the prose rattles on as a sort of rant which suddenly takes a very dramatic and surprising turn within just a few pages of the end. In this novel, the rant is heightened to a level of almost self-mockery; it seems like he is satirizing his own style. Just when I feel, with Morrissey, that that joke really isn't funny anymore, just when my eyes begin to glaze over with all this fuming at state art and state scandals, of Catholic-state-Habsburg-Church-National-Socialist-dictated art-visages, suddenly the novel takes a very sudden sad and tender turn which the novel's subtitle "A Comedy" does an exceedingly good job of masking. Reger's confession during the last 20 pages or so moved me very deeply. It is something that throws a different light on all of the malevolence that preceded it, putting a self-conscious perspective on his previous ravings about futility. As with the end of Concrete, you are suddenly confronted with the naked fact of our mortality and the insufficiency of art to relieve our pain simultaneously with the fact that, as insufficient as it may be, it is all we have to keep us going, to keep us rooted to life. I wouldn't recommend it as your first Bernhard, but I certainly wouldn't dissuade anyone from reading it either. Woodcutters is more consistently delightful. In both Woodcutters and Old Masters, the narrative proceeds as a series of digressions and distractions from a final reckoning, from an unabashed moment of honesty. You may want to put it down here and there, but the effort will be worthless unless you make it to the end which is probably Bernhard at his most vulnerable."Suddenly you realize what emptiness is when you stand there amidst thousands and thousands of books and writings which have left you totally alone, which suddenly mean nothing to you except that terrible emptiness, Reger said. When you have lost your closest human being everything seems empty to you, look wherever you like, everything is empty, and you look and look and you see that everything is really empty and, what is more, forever, Reger said. And you realize that it was not those great minds and not those old masters which kept you alive for decades but that it was this one single person whom you loved more than anyone else. And you stand alone in this realization and with this realization and there is nothing and no one to help you, Reger said....We hate people and yet we want to be with them because only with people and among people do we stand a chance of carrying on without going insane. We cannot in fact bear to be alone for very long, Reger said we believe we can be alone, we believe we can be left on our own we persuade ourselves that we can manage on our own, Reger said, but this is a chimera. Without people we have not the slightest hope of survival, Reger said, no matter how many great minds and old masters we have taken on as companions, they do not replace a human being, Reger said, in the end we are abandoned by all those so-called great minds and by all those so-called old masters and we realize that we are, on top of it, being mocked in the vilest manner by these great minds and old masters...."Plus the rant at the end on "pathological music consumption" was a.) vintage Bernhard and b.) a dash prophetic and a dash profound. At the end, when I closed the book, I actually burst out laughing. Besides the weak first 3/4 of the book and the emotional heaviness of the final segment, the actual last two pages of the book are so uproariously funny that it may be the most successful ending of any of his books, if, in its entirety, it is not quite as solid as his masterpieces.
Il libro è grande dalla prima all'ultima pagina, com'è del resto ovvio trattandosi di Bernhard.Voglio qui trascrivere soltanto un brano su Heidegger, "quel ridicolo filisteo nazionalsocialista coi pantaloni alla zuava". Una vera goduria per quanti, come me, detestano (real) visceralmente questo "imbonitore della filosofia" , oltretutto umanamente miserrimo, opportunista e vile."Heidegger, il filosofo della Foresta Nera Heidegger, ha annegato nel kitsch la filosofia. (...) Heidegger, sulle cui orme si sono mosse le generazioni della guerra e del dopoguerra, sommergendolo con stupide e disgustose tesi di dottorato quando ancora era in vita, Heidegger me lo vedo sempre seduto sulla panchina davanti a casa sua nella Foresta Nera accanto a sua moglie, la quale, nel suo perverso entusiasmo per il lavoro a maglia, lavora ininterrottamente per confezionargli le calze invernali con la lana che lei stessa ha tosato dalle loro pecore heideggeriane. Heidegger non riesco a vederlo altrimenti che seduto sulla panca davanti a casa sua nella Foresta Nera, e accanto a lui vedo sua moglie che lo ha completamente soggiogato per tutta la vita, e che a maglia gli lavorava tutte le calze, e all'uncinetto tutti i berretti, e gli infornava il pane, e gli tesseva le lenzuola, e gli confezionava personalmente persino i sandali. Heidegger era una mente inzuppata di kitsch, (...) un comico piccolo borghese megalomane, un imbecille delle Prealpi, credo, giusto quello che ci vuole per la filosofia tedesca. Heidegger se lo sono pappato tutti a grandi cucchiaiate, con una fame da lupi, per decenni, rimpinzando così i loro stomaci di germanisti e di filosofi tedeschi. Heidegger aveva un volto ordinario, non un volto dal quale trapelasse l'ingegno, era un essere del tutto sprovvisto di ingegno, assolutamente privo di fantasia, assolutamente privo di sensibilità, un ruminante della filosofia tipicamente tedesco, una vacca della filosofia gravida in permanenza, (...), che pascolava sui prati della filosofia tedesca e che per decenni ha lasciato cadere il suo lezioso sterco nella Foresta Nera. Heidegger era per così dire un fedifrago della filosofia, uno che è riuscito a mettere nel sacco un'intera generazione di studiosi tedesco. Heidegger è un episodio rivoltante nella storia della filosofia tedesca, un episodio di cui sono stati responsabili e sono tuttora responsabili tutti gli uomini di cultura tedeschi. (...) La fotografia di Heidegger coi pantaloni alla zuava infeltriti davanti alla finta casamatta di Todtnauberg, mi è del resto rimasta in mente come una foto più che rivelatrice, il filisteo del pensiero, con il berretto nero da Foresta Nera in testa, testa in cui non ribolliva comunque nient'altro che l'imbecillità tedesca."... e via così per numerose altre pagine. (pp. 60/65, per l'esattezza)
What do You think about Old Masters: A Comedy (1992)?
Thomas Bernhard in his continuous criticism of Austrian society opens a debate about the limits of small political units which praise artists, philosophers and social elite that is average or less and also discusses the meaning of knowledge and wisdom as such. After the death of Reger's wife, the lonely husband questiones the wisdom of big philosophers whose ideas followed him on everyday basis. However, they are not much of a help in moments of loneliness, when the beloved ones pass away. Even though cynical, the book cannot be categorized as pessimistic. In the spectre of darkness of small community in which human's life is determined by catholic rigid education and constraints which rise from institutional oppression, there is still a space for criticism. I guess the worst scenario would be, if those deep disagreements with societies did not exist at all. In this sense, Bernhard for me is not relevant only for Austiran readership, but for the neighbourhood too....
—Tanja
Biz insanın düşünebileceği en iğrenç hükümete sahibiz, en sahtekarına, en kötüsüne, en hainine ve aynı zamanda en budalasına, diyoruz ve düşündüğümüz doğru da ve bunu her an söylüyoruz da, dedi Reger, ama biz bu alçak, sahtekar ve kötü ve yalancı ve budala ülkeden dışarıya baktığımızda, öteki ülkelerin de aynı biçimde yalancı ve sahtekar ve kısaca aynı biçimde aşağılık olduğunu görüyoruz, dedi Reger. Ama bu diğer ülkeler bizi o kadar ilgilendirmiyor, dedi Reger, yalnız bizim ülkemiz bizi ilgilendiriyor ve bu yüzden her gün kafamıza öylesine vuruyor ki bu, arada çoktan gerçekten baygın olarak, hükümetin hain ve budala ve sahtekar ve yalancı ve üstelik de akıl almaz biçimde aptal olduğu bir ülkede varlığımızı sürdürmek zorunda kalıyoruz. Düşündüğümüz zaman her gün, sahtekar ve yalancı ve hain bir hükümet tarafından yönetildiğimizi hissediyoruz, dedi Reger, ve bunu hiçbir biçimde değiştiremeyeceğimizi düşünüyoruz, en korkunç olanı da bu, bunu hiçbir biçimde değiştiremeyeceğimiz, hem de bu hükümetin her geçen gün daha da yalancı ve sahtekar ve hain ve alçak oluşunu baygın durumda seyretmek zorunda oluşumuz, yani bu hükümetin gittikçe daha beter ve gittikçe daha çekilmez oluşunu üç aşağı beş yukarı sürekli bir şaşkınlık durumu içinde seyretmek zorunda oluşumuz. Ama yalnız hükümet değil yalancı ve sahtekar ve hain ve alçak olan, parlamento da öyle, dedi Reger, ve bazen bana öyle geliyor ki parlamento hükümetten daha da sahtekar ve yalancı ve nihayet bu ülkedeki hukuk ve bu ülkedeki basın ve nihayet bu ülkedeki kültür ve nihayet bu ülkedeki her şey ne kadar yalancı ve hain; bu ülkede onlarca yıldır yalnızca yalancılık ve sahtekarlık hakim ve hainlik ve alçaklık, dedi Reger. Gerçekten de bu ülke artık kesinlikle dibe vurdu, dedi Reger ve yakında anlamından ve amacından ve aklından vazgeçecek. Ve her yanda şu demokrasi gevezeliği! Sokağa çıkıyorsunuz, dedi ve durmadan gözlerinizi ve kulaklarınızı ve burnunuzu kapatmanız gerekecek, sonunda bütünüyle toplumsal bir tehlikeye dönüşen bu devlette hayatta kalabilmeniz için, dedi Reger. Her gün gözlerinize inanamıyorsunuz, dedi, her gün bu mahvolmuş ülkenin ve bu rüşvetçi devletin ve bu budalalaştırılmış halkın çöküşüne giderek artan bir şaşkınlıkla tanıklık ediyorsunuz.
—Rıza Yüksel
5.5.2013 Anstoß zur Lektüre war ein Ö1 Bericht über Thomas Bernhards Vater. Ich bin ein Bernhard Leser der ersten Stunden (Amras, Ja, Verstörung u.a.)und freue mich, mit einem "alten Bekannten" ein paar Stunden verbringen zu dürfen. 12.05.2013 In diesem Roman hat sich der großartige philosophische Grantler als Menschenfreund verraten. Eine Komödie mit tragischen Zügen. Der Roman ist kunstvoll und klug in seiner ganzen Einfachheit. Mehr oder minder ein einziger Monolog eine einzige, sprühende Wortkaskade um die (für mich) großen Themen des Lebens): Liebe, Tod, Gesellschaft und Kunst. Der einzigartie bernhardsche Sprachrhythmus nimmt einen mit und schützt den Ort der Leküre mit seiner Sprachbeschwörung. Ich habe dieses Buch meinem Geistesvermögen hinzugefügt.
—Peter
