Dit boek is een voorbeeld dat je door te lezen werelden leert kennen die je volkomen vreemd zijn. Want ondanks dat het een heel Nederlands boek is, beschrijft het een mij zeer onbekende wereld. De 12-jarige Katelijne maakt een begin met het ontworstelen aan het streng christelijke milieu waarin ze opgroeit. In een gezin waarin het normaal is dat de kinderen een flink pak slaag krijgen wanneer ze iets doen wat niet mag, waarin de kinderen overhoord worden over de preek van de dominee, waarin er geen sprookjes gelezen mogen worden maar wel de Saambinder, de Gezinsgids of de Terdege, een benauwend, bekrompen leven op een boerderij een heel stuk van het durp. Je voelt aankomen dat Katelijne dit niet gaat volhouden en in de toekomst zich zal gaan verzetten, dat doet ze nu al. Katelijne (Franca?) praat met liefde over haar vader en moeder maar hunkert wel naar aanraking, een arm om haar schouders, droomt daarover. Wat ik af en toe lastig vond maar wel passend, was het vreemde taalgebruik: de huus, hij had er moed op, hij werd vernegerd, het veurood, hou je lelijk gezicht, ze blonk in d´r vel. Een boek geschreven met liefde, humor en ontroering maar waarbij ik ook af en toe met verontwaardiging en kromme tenen aan het lezen was. Gezien de thematiek van het boek is het moeilijk om het niet te vergelijken met werken van Jan Siebelink. In vergelijking met hem zit Franca Treur wel echt een divisie lager.Het is echter unfair om de parallel te trekken, omdat de boeken, ondanks het overlappende thema van de bevindelijk gereformeerde leefwereld, een heel andere inslag hebben.Met de keuze voor de twaalfjarige Katelijne als hoofdpersoon komt een boek tot stand dat slechts zijdelings raakt aan de grote zware thema's die deze stroming domineren. Als kind heeft Katelijne zo haar twijfels, angsten, moeiten en problemen, maar uiteindelijk huppelt ze daar ook weer redelijk makkelijk doorheen. In die zin is het boek een ode aan de veerkrachtigheid van het kind dat opgroeit in een omgeving als deze, zoals Treur zelf ook deed.Dat gezichtspunt maakt het boek ook minder beklemmend, waardoor het echter ook aan overtuigingskracht inboet. De structuur lijkt soms meer anekdotisch dan dat het een geheel vormt en af en toe stoort dit. Dit wil niet zeggen dat het geen lezenswaardig boek is. Het geeft een indringend beeld van de specifieke omstandigheden waarin Treur opgegroeid is en waarin veel kinderen nog steeds opgroeien. Juist voor mensen voor wie het een ver-van-mijn-bedshow is, is het goed om daar eens kennis van te nemen.
What do You think about Confetes Na Eira (2000)?
a bit interested, a bit bored en a bit irritated
—traff
