RICHARD YATES OP WEG NAAR HET EINDEGenadeloos wist Richard Yates in zijn boeken de zelfkant van de Amerikaanse samenleving in beeld te brengen. Niet door de ogen van een buitenstaander maar van binnenuit opgetekend. In het aangrijpende Een geval van ordeverstoring ging hij nog een stap verder.Het blijft opmerkelijk: je schrijft een handvol prachtige romans maar de wereld wil nauwelijks iets weten van je haarscherpe analyse van de Amerikaanse mens in zijn tragische 'vaart der volkeren'. Het duurt nog veertig jaar – inmiddels ben je niet meer onder ons – en dan slaat opeens de vonk over. De heruitgave van Revolutionary Road en de succesvolle filmrelease brachten Richard Yates postuum de roem die hij altijd al verdiende.Neerslachtig prozaDe kracht van Yates werk zit in de steeds terugkerende autobiografische component waarmee de schrijver geconfronteerd lijkt te worden zodra hij een pen op papier zet. Alcoholgebruik en -misbruik is een veel voorkomend onderwerp, zoals ook overspel en psychisch ongemak, valse ambitie en echtelijk onbegrip. Samen met de desolate jaren 50-sfeer in de Amerikaanse suburbs zorgt dit voor een neerslachtig proza dat vrijwel nergens een opbeurende strekking heeft.In Een geval van ordeverstoring belanden we in de verontrustende situatie van John C. Wilder op het moment dat hij zijn vrouw belt om te zeggen dat hij niet meer thuiskomt. 'Ik heb gedronken maar ik ben niet dronken,' zegt hij om misverstanden te voorkomen. John is een doorgewinterde verkoper van advertentieruimte, hij woont op stand en lijkt gelukkig met zijn zorgzame vrouw en tienjarige zoon. Maar John heeft het helemaal gehad met het gezapige leven van de keurige middenklasse. Hij droomt van een nieuwe toekomst in de filmproductie, is onverzadigbaar waar het opwindende vrouwen betreft en voedt zijn toch al labiele geest met een doorlopende hoeveelheid whiskey.KwetsbaarheidAls John Wilder vervolgens met een zenuwinzinking op de psychiatrische afdeling van een New Yorks ziekenhuis wordt opgenomen, begint Richard Yates met de indrukwekkende 'story of his life'. Op ongewoon onthullende wijze laat hij Wilder het pad volgen dat hij in zijn eigen duistere leven heeft afgelegd. Na zijn gedwongen opname, een bizarre periode in een ouderwets gekkenhuis, volgt een moeizame tijd van herstel. Zonder resultaat, want Wilder kan de fles niet laten staan – wìl de fles niet laten staan – ondanks zijn regelmatige bezoeken aan bijeenkomsten van de AA die vooral een mooi excuus vormen om het gezinsleven te ontvluchten en het alsnog op een onbedaarlijk zuipen te zetten.Het is in deze Mad Men-achtige setting van kettingroken, altijd een borrel in de hand en ongegeneerd achter de vrouwen aan zitten dat Yates zich presenteert in zijn allergrootste kwetsbaarheid. Door zijn gejaagde vertelstijl lijkt het alsof hij niet anders kan dan openheid van zaken te geven over zijn zelfdestructieve leven. De problematische menselijke verhoudingen, in al zijn romans zo fijnzinnig aan de oppervlakte gebracht, zijn hier de opmaat voor een intense tragedie waarin een mensenleven – stap voor stap en welbewust – te gronde wordt gericht.Wonderlijke zelfkennisJohn Wilder vertrekt uiteindelijk bij zijn gezin om met de jonge en mooie Pamela een nieuw leven aan de westkust te beginnen. Er zijn zelfs contacten in de filmwereld die mogelijk het begin van een nieuwe carrière kunnen betekenen. In de ogenschijnlijke kalmte – in stand gehouden door stevig drankgebruik – is echter de totale waanzin al duidelijk voelbaar. Op dit punt gaat Yates zelfs zo ver dat hij zijn gekte van binnenuit beschrijft: de exploderende bezetenheid van John Wilder die zich als weergekeerde Christus al hallucinerend op straat begeeft, vervolgens wordt opgepakt en definitief wordt opgesloten in een streng bewaakte inrichting.In deze persoonlijke Werdegang construeert Richard Yates nog een wonderlijk stukje zelfkennis dat dit boek des te rijker maakt. John Wilder kunnen we zien als zijn alter ego, een personage dat de zelfvernietiging als het ware nastreeft. Daarnaast is er sprake van een tweede drankorgel, de schrijver Chester Pratt die na veel treurigheid en tegenslag de drank vaarwel weet te zeggen en een hernieuwde weg inslaat met bijbehorend schrijverssucces – en die uiteindelijk de mooie Pamela aan zijn zijde krijgt. Waarmee Yates maar duidelijk heeft willen maken: ik ben de ten dode opgeschreven Wilder maar ik weet dat ik ook de hoopvolle en gelukkige Pratt zou kunnen zijn. Een mogelijkheid binnen handbereik die Richard Yates helaas niet heeft gegrepen.http://www.8weekly.nl/artikel/11093/r...@8WEEKLY/André van Dijk
Difficile vivere ai tempi di John Kennedy, in un'epoca in cui tutto volgeva alla perfezione e all'ottimismo. Doveva essere veramente difficile incarnare e rispettare i canoni dell'americano perfetto, a quei tempi.Richard Yates, ancora una volta, sceglie di raccontarci l'altra faccia della medaglia del sogno americano: quello dei perdenti, dei falliti, di quelli che in tutti i modi cercano di tendere e di raggiungere a quell'ideale di perfezione umana in una societ�� in cui tutti i sogni possono essere realizzati; di quelli che comunque, convinti di essere meglio di chi li circonda, come gi�� April e Frank Wheeler in Revolutionary Road, credono di potercela fare solo perch�� ritengono che sia la vita ad essere in debito con loro e non viceversa.John Wilder, il protagonista di Disturbo della quiete pubblica, in questo contesto, �� l'antieroe, il protagonista della narrativa Yatesiana per eccellenza: �� un impiegato di successo e ha uno stipendio soddisfacente, ha una bella famiglia composta da una moglie e un figlio, una coppia di amici che frequenta abitualmente e un certo numero di amanti occasionali che si alternano nella sua vita durante i frequenti viaggi di lavoro.Ma non �� contento John Wilder, perch�� il suo lavoro non gli piace, non lo interessa, lo svolge con superficialit�� e svogliatezza, la moglie non gli �� mai piaciuta e invecchiando (anche se parliamo di una coppia non ancora quarantenne) gli piace sempre meno; anche il ruolo di padre non riesce ad interpretarlo troppo bene: il figlio di otto anni �� sempre in attesa di un suo gesto, di un suo esempio che lo accrediti come figura di riferimento e sembra assorbire tutte le sue incertezze e le discussioni tra i genitori. Dulcis in fundo �� dedito all'alcol: beve senza controllo, per rilassarsi, per dare sfogo a tutte quelle ansie e quelle frustrazioni che la sua insoddisfazione gli provocano, al punto che, all'inizio del romanzo, dopo aver dato in escandescenze in un bar, viene ricoverato in un reparto di psichiatria per "disturbo della quiete pubblica".Da qui, da questo corto circuito, da questo blackout nella mente di John Wilder parte il romanzo e la dissezione che Richard Yates opera nei confronti del suo protagonista e della sua esistenza; ancora una volta Yates fotografa un'esistenza, in tutte le sue angolazioni e da tutti i punti di vista, e ne radiografa l'anima. Mette a fuoco incongruenze e ipocrisie, paure e insoddisfazioni, ambizioni e inadeguatezze; scava a fondo senza piet��, mette in ridicolo i disperati tentativi di tirarsi fuori dalla routine di una vita costruita come un ingranaggio dal quale �� impossibile uscirne vincitori. John Wiilder �� un bolderline, in bilico sulla propria esistenza: cammina in equilibrio su una fune tesa su un precipizio senza sapere di farlo, senza sapere che sotto non c'�� rete capace di salvarlo dalla follia.La dipendenza dall'alcol, la famiglia vissuta come costrizione, l'insoddisfazione professionale, un sogno nel cassetto abbandonato nel passaggio dalla giovinezza alla maturit�� dell'et�� adulta, sono temi che ricorrono in tutta la produzione letteraria di Richard Yates e che riconducono parzialmente alla sua personale esperienza di vita.A Elizabeth Cox che, da lui aiutata nell'editing del suo primo romanzo Familiar Ground, gli dice quasi a scusarsi: "Non scrivo altro che della famiglia", lui risponde: "Non c'�� altro di cui scrivere".Viene da chiedersi, ma quanto Richard Yates c'�� allora in John Wilder?Non sar�� difficile scoprire che Richard Yates �� in John Wilder, in Frank Wheeler, in Emily Grimes.La mia personale classica Richard Yates:1 - Revolutionary Road2 - Easter Parade3 - Disturbo della quiete pubblicaQuindi quattro stelline non proprio piene!http://www.minimumfax.com/persona.asp...Gruppo di lettura - Maddecheaho!!!Legigamo XIVhttp://www.anobii.com/forum_thread?to...
What do You think about Disturbing The Peace (1984)?
About a week or two ago, the guy I intern for passed down a copy of Yates' 'Revolutionary Road' which absolutely hooked me on Yates' writing. He's incredibly economical and precise while also being almost gymnastic (a term my old man gives for his favorite writers, but I find it fitting here, too). I read "Easter Parade" following "Revolutionary Road" then a few of the short stories from The Collection and now, "Disturbing the Peace." It's strange to say, since this is a story about the demise of a successful man into bleak and oppressive insanity, but this is by far the most 'fun' of Yates' work that I've read so far. There is a jubilation in the insanity and a real sense of pleasure when John Wilder regains his composure, where there isn't the same moments of happiness in the other novels and stories (that I've read), where there's always an awesome, foreboding doom. I can't recommend Yates more highly. He's not even in the genre that I typically like (I'm more inclined to like maximalists), but his high level of crafted and sophisticated story telling seems to hit nerves and bones and heart every time, which is all I can really ask for from an author.
—Breene
This one took me a while to get through. Sure, it started off well enough, I wanted to know why John Wilder wasn't coming home. But then he is committed to Bellevue, and spends the entire book drinking too much in combination with taking anti-psychotics, having a run-on affair deciding to produce a movie based on his stint in Bellevue. He never redeems himself, his wife remains "comfortable", "civilized" and the book winds itself right back to essentially where it began. I don't like the feel or texture of his writing style. I agree it is a very realistic style, but I couldn't get into the rants and hallucinations of a crazy man. I didn't feel much compassion for him either. Not sure if I was supposed to. It's a book about mental illness and so I supposed I should just naturally feel more compassion. He is a tragic character. But I wanted more from it, so I'm just going to write this one off. I didn't care for it.
—Gena
Having read the Yates biography - "A Tragic Honesty" I realize that this particular novel is largely autobiographical, and likely written under a great deal of publisher pressure in an alcoholic fog...needless to say it isn't my favorite Yates novel. It has moments but it more or less reminds me of a 50's detective pulp...it's got that kind of feel to it. What it definitely lacks is that trapped feeling of inevitability and futility that comes across so strong in R.R. and Easter Parade. But I had to read it - he's one of the unsung heroes of American Lit. I'm not going to go into the story - but if you know his story (Yates')you'll recognize the crappy little basement apartment and can imagine him slowly going mad in a self-imposed alcoholicost in front of a type writer...the ending of this novel may have been wishful thinking from those days.
—Brett
