Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, που μπορεί να χαρακτηριστεί και σαν ψυχολογικό θρίλερ, μια μικρή αγωνία την έχεις για να δεις που τελικά θα καταλήξει η όλη ιστορία. Πρωταγωνιστής είναι ο Πρέντις που δουλεύει σε ένα γραφείο όπου κρατούνται όλοι οι φάκελοι με στοιχεία όλων των υποθέσεων που έχει αναλάβει η αστυνομία και έχουν μπει στο αρχείο. Είναι κάτι σαν βιβλιοθηκονόμος ή φύλακας αρχείων. Δεν έχει πλήρη πρόσβαση, μόνο ο Κουίν, ο προϊστάμενός του, έχει πλήρη πρόσβαση στα αρχεία, ο οποίος βγάζει τη πίστη του Πρέντις και των υπολοίπων του γραφείου. Με τον χρόνο ο Πρέντις καταλαβαίνει ότι κάποιοι φάκελοι λείπουν. Όσον αφορά την οικογένεια του Πρέντις, τα παιδιά του μεγαλώνουν και δεν του δίνουν και πολύ σημασία, τα τιμωρεί συνέχεια, η γυναίκα του μιλάει στα φυτά της και οι σχέσεις είναι λίγο ψυχρές, δεν πάνε καλά τα πράγματα. Και έχει και τον πατέρα του, ήρωα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, που είναι κλεισμένος σε ένα ψυχιατρείο, όχι γιατί είναι τρελός, αλλά γιατί λόγω ενός κλονισμού, δεν μπορεί να μιλήσει και να επικοινωνήσει πλήρως με το περιβάλλον του. Τον επισκέπτεται δυο φορές την εβδομάδα. Περίεργος χαρακτήρας ο Πρέντις, δεν είναι από αυτούς που θα τους συμπαθήσεις, έχει και αυτός την τρέλα του, λόγω της δουλειάς (της άγνοιας που έχει για τους φακέλους και τις διάφορες υποθέσεις με λειψά στοιχεία που του ανατίθονται), των οικογενειακών προβλημάτων, έτσι όπως αντιμετωπίζει την οικογένειά του δηλαδή, του πατέρα του, του βιβλίου με την ιστορία του πατέρα του από τον πόλεμο και αυτά που τράβηξε... Και μετά, μαθαίνει για τους φακέλους, και κάποια απίθανα πράγματα για τον πατέρα του... Πάρα πολύ καλή ψυχολογική εκβάθυνση στους χαρακτήρες, κυρίως σ'αυτόν του Πρέντις, πολύ καλές περιγραφές, πειστικοί διάλογοι, ωραία ατμόσφαιρα, πολλά φιλοσοφικά και ψυχολογικά ερωτήματα... Γενικά ένα καλό βιβλίο.
Prentis, the book's narrator, is such an insecure and unlikeable asshole that it almost had to be fun for Swift to create him, I thought pretty regularly throughout. By the end, it initially struck me as a little too easy to blame the bulk of Prentis's problems on his issues with his father, but then, who knows? Understanding and coming to terms with parental influence is often the psychoanalytical lynchpin to overcoming something like an inferiority complex that has heretofore prevented growth toward maturity, and that's the case here, as I read it. Aside from some occasionally interesting (and grammatically questionable) punctuation that I've not noticed in other Swift books, the curious yet superb voice and inclusion of brilliant but almost throwaway details (a good example of this that comes to mind is in one scene near the end, when, away from the confines of their Kafkaesque workplace, Prentis is following the limping, aged Mr. Quinn in his garden but flashing to an image of the young Quinn running for his life years earlier while in battle--you'll know when you read it) made this book, for me, a treat--and one that's almost as good as his later novels.
What do You think about Shuttlecock (1997)?
A distinctly odd psychological thriller from a writer I greatly admire, Shuttlecock delves inside the mind of an unhappy and perhaps paranoid archivist who works in the dead cases archives of the London police department. Writing in the first person as Prentis, the archivist, Swift examines relationships, motivations and reactions of those closest to Prentis: his boss, the calculatingly cruel Quinn, his ever "pliant" wife Marian, his children, and his stroke-silenced father, a British spy during WWII whose code name was "Shuttlecock." I read this once before, but it did not stay with me as Swift's other books have thus this re-reading. Although not the strongest Swift novel, I found it compelling and well-written. Readers familiar with Swift's work may enjoy it more than others.
—Joyce
The biggest pitfall of the book is, I think, its structure, a classic Nabokovian confession of a loquacious, grandiloquent, self-conscious monster riddled with appeals to the audience, placing readers as jurors. Once you make that particular structural choice, you set a bar rather high, and I don't think this novel ever reaches the expected level (although Swift's other novels might). While it did some interesting things with confessions within confessions, possibly setting up the extra level of tension between the readers' and the protagonist's judgment, it still fell a couple of inventive twists short of what I expected.(Oh, and of course, the whole business of confessions is tightly wound up with the ways we read etc., partly because of the Nabokov factor, no doubt, but some of it - like references to pathetic fallacy - were extremely out of character for the protagonist.)
—Ярослава
