Hoewel Gedge veelbelovend begon met deze trilogie, worden de minpuntjes uit deel 1 benadrukt in deel 2. De Oase begint traag en in het midden lijkt het bijna volledig stil te staan.Waar het in het begin nog wel interessant was om te lezen over de allerdaagse handelingen van de Oude Egyptenaren, zoals de badrituelen, de soort kleding en accesoires die ze dragen, wordt het na tien beschrijvingen niets meer dan saai en langdradig. Er is een opstand gaande, een oorlog aan de gang, wat interesseert het de lezer hoe vaak de prinsen van Waset zich baden per dag? Of dat ze een nieuwe linnen rok omslaan? Of welke band de prinsessen om hun pruik hebben geslagen?De eindeloze reeks vergaderingen en krijgsraden zijn zenuwslopend, afgewisseld met bovengenoemde eindeloze beschrijvingen. Er gebeurt nauwelijks iets. De paar gevechten worden kort beschreven, of helemaal niet, maar de gesprekken daarvoor worden te uitgebreid behandeld en tot in de details aan de lezer vertelt.Kamose bespreekt zijn tactiek met Ahmose. Vervolgens bespreken Kamose en Ahmose hun tactiek met Hor-Aha. Daarna bespreken de drie hun tactiek met de prinsen van Egypte. En elke keer worden dezelfde bezwaren naar voren gehaald tegen de besproken strategie, evenals dezelfde argumenten om hem toch uit te voeren.Kamose en Ahmose bespreken hun ongenoegen over de prinsen van Egypte met elkaar en dan met Hor-Aha en vervolgens wordt in de krijgsraad met de prinsen beschreven dat Kamose zich ongemakkelijk voelt en zich irriteert over de prinsen.Dat is veel te veel herhaling. En als dit dan allemaal nog weer wordt beschreven in een brief naar Tetisjeri (die de lezer ook leest) en later in het boek dan ook nog weer wordt besproken met Tetisjeri bij Kamoses thuiskomst, en daarna ook nog een keer met Ahhotep en Ahmes-Nefertari, dan is de lol van het lezen wat mij betreft een beetje verminderd.Het is jammer dat Gedge haar herhaling dan niet afmaakt en de werkelijke strijd - die zo uitgebreid is besproken - ook aan de lezer beschrijft. Vaak worden hier weinig woorden aan vuil gemaakt, eigenlijk te weinig. De balans tussen actie en dialoog is in de eerste twee delen van dit boek volledig verdwenen.Gelukkig kan ik dit boek toch krap aan vier sterren geven. Net over de helft van het verhaal, als de moedeloosheid dreigt toe te slaan, wordt het weer spannend. De confrontatie wordt opgezocht, er gebeuren weer dingen die ook werkelijk aan de lezer beschreven worden, in plaats van besproken in een dialoog met Kamose.Toch kan ik het idee niet loslaten dat Gedge zelf ook blij was dat haar ei was gelegd. Soms gaat ze hier zelfs een beetje te snel, alsof ze het boek wil eindigen, en krijgt de lezer niet de tijd om te begrijpen wat er gaande is. Zo is de transformatie van Kamose na zijn campagne in Wawat onbegrijpelijk en onbeschreven. En helaas zullen we in boek 3 ook niet weten hoe dat tot stand is gekomen.Ondanks de vrij grote kritiek op dit deel, blijft mijn respect voor het ontzagwekkende werk dat Gedge moet hebben verricht om deze trilogie te schrijven onverminderd groot. Alleen al in de beknopte bibliografie staan bijna 40 geraadpleegde boeken.Vandaar nog altijd 4 sterren voor dit boek.
It's often easier for me to review the books I dislike because I can usually rant about the things I didn't like for ages. It's less easy for me to write a review about a book I love that's not all flaily and squee-ridden and basically, "OMG THIS BOOK IS SO AWESOME, EVERYONE SHOULD READ IT". And that's basically my incredibly fangirly, immature reaction to The Oasis. It's an amazing, amazing read and I think that The Lord of the Two Lands trilogy may just be my favourite fiction books set in Ancient Egypt, ever. And that's without having even started The Horus Road.After loving The Hippopotamus Marsh so much, I was concerned that I'd be disappointed. Yet if anything, The Oasis is an improvement on the first book. The tension rackets up and there's more action and resolution. The ending is particularly stunning.The characterisations are also much deeper. The then-prince, now-king Kamose really comes into his own, and it's as a tragic hero that I can't help but love and pity. The character of Ahmose is also developed, given depths that weren't present in the first volume – I really like the arc he's going on, from the prince with the least responsibilities to (view spoiler)[ultimately, king and liberator. (hide spoiler)]
What do You think about The Oasis (2003)?
Decidedly the best Gedge I have read. First and foremost, this is a powerful character study of Kamose, his drives, his insecurities and doubts, his compensations and confidence, and the ruthless decisions he finds he must make to recover Egypt for Egyptians. In this reading, I discovered a truly complex young man of power, defined by his father's initiative, driven by the the necessity he sees for himself, guided by the strengths in his grandmother, his mother, and his sister, and moderated by his brother. This book demonstrates a truly exotic culture made remarkably real, tight family bonds, deep religious devotion, and gripping politics amid civil strife. The real people truly come to life and the fictitious characters simply help give flesh to the whole story. A word of warning: The Oasis does not stand on its own; to truly make sense it does depend on volume 1, The Hippopotamus Marsh. I look forward to getting into volume 3, The Horus Road.
—Ted Hopkins
