Ένας Raymond Chandler στα καλύτερά του. Trouble is my business. Η ιστορία γράφεται τον Αύγουστο του 1939 και δημοσιεύεται στο Dime Detective. Είναι το δεύτερο περιοδικό με το οποίο συνεργάζεται στενά ο Chandler μετά το Black Mask. Τον ίδιο χρόνο εκδίδεται το πρώτο του βιβλίο “The Big Sleep” και ο Ray κατακτά την αιωνιότητα.Στο διήγημα όπως εκδόθηκε το 1939 ο ντετέκτιβ είναι ο Τζον Ντάλμας. Στην επανέκδοσή του το 1950 στη συλλογή “The simple act of murder”, πρωταγωνιστής είναι πια ο θρυλικός Φίλιπ Μάρλοου. Είναι ένα από τα λίγα διηγήματα που δεν χρησιμοποιήθηκαν ως βάση για ένα από τα εφτά βιβλία που εξέδωσε ο Chandler. Ίσως γιατί είναι αρκετά πλήρες στην πρώτη του μορφή.Όπως πάντα η πρώτη παράγραφος μιας ιστορίας του Raymond Chandler σπάει κόκκαλα. Απολαύστε:Η Άννα Χάλσεϊ ήταν ένας κινούμενος όγκος γύρω στα 120 κιλά, μεσόκοπη, με πρόσωπο μπλαστρωμένο στο μακιγιάζ και φορούσε μαύρο ταγιέρ. Τα μάτια της ήταν δύο αστραφτερές μαύρες κουμπότρυπες και τα μάγουλά της ωχρά και μαλακά σαν ξίγκι. Καθόταν πίσω από ένα μεγάλο γυάλινο γραφείο που έμοιαζε με τον τάφο του Ναπολέοντα. Κάπνιζε ένα τσιγάρο με μια μακριά μαύρη πίπα που έμοιαζε σαν κλειστή ομπρέλα.Χρειάζομαι έναν άντρα, είπε...Ο Τζον Ντάλμας, μέσω της Άννας Χάλσεϊ, αναλαμβάνει το ξεκαθάρισμα ενός μπελά: Ο γιός του κυρίου Τζίτερ, ενός πλούσιου Καλιφορνέζου έχει μπλέξει με μια εντυπωσική ξανθιά, τη Χάριετ Χάντρες που του τα μασάει. Η Χάριετ το παίζει κράχτης για τον Μάρτι Έστελ, ανθρώπου της νύκτας και του τζόγου που διεκδικεί τα χρωστούμενα του Τζίτερ υιού στα χαρτιά.Όταν ο Ντάλμας ακούει το όνομα Μάρτι Έστελ κάνει να φύγει:Άρχισα να σηκώνομαι από την καρέκλα μου. Ύστερα όμως θυμήθηκα πως εδώ κι ένα μήνα δεν πήγαιναν καλά οι δουλειές και χρειαζόμουν λεφτά.Ξανακάθισα.Υπάρχει κίνδυνος βέβαια, είπε η Άννα. Από ότι ξέρω ο Μάρτι Έστελ δεν έχει ξεπαστρέψει κανένα μέρα μεσημέρι αλλά δεν παίζει και με γκαζάκια.O κίνδυνος είναι η δουλειά μου, απάντησα. Εικοσιπέντε τη μέρα και διακόσια πενήντα αν βγάλω πέρα τη δουλειά.Ναι, αλλά πρέπει να βγάλω κι εγώ κάτι, παραπονέθηκε η Άννα.Εντάξει δεν χάθηκε ο κόσμος. Ένα σωρό χαμαλίκι έχει η πιάτσα. Χάρηκα που είσαι καλά. Γεια χαρά Άννα.Αυτή τη φορά σηκώθηκα για τα καλά. Δεν άξιζε και πολύ η ζωή μου, τόσο όμως άξιζε....Ο Ντάλμας από την αρχή δεν συμπαθιέται με τον πελάτη του τον πλούσιο και ψηλομύτη Τζίτερ:Μπήκε μέσα γρήγορα, έκλεισε την πόρτα και τράβηξε απότομα από το τσεπάκι του γιλέκου του ένα λεπτό πλατινένιο ρολόι και το κοίταξε... Κρατούσε ένα εβένινο μπαστούνι με ασημένια λαβή, φορούσε γκέτες και έδιχνε κομψός εξηντάρης, αλλά εγώ τον έκανα καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερο. Δεν μ' άρεσε ο τύπος......Ο κύριος Τζίτερ ξανακοίταξε το ρολόι του και εκνευρίστηκε. Το ξανάχωσε βιαστικά στο τσεπάκι του.Όλα αυτά είναι δικιά σου δουλειά, μου πέταξε με κοφτό ύφος. Ο εισαγγελέας είναι προσωπικός μου φίλος. Αν το ζήτημα αποδειχτεί πέραν των δυνάμεών σου,Ναι, του είπα. Αλλά του λόγου σας καταδεχτήκατε να χτυπήσετε την πόρτα μας παρόλο που έχετε τον εισαγγελέα στο τσεπάκι σας, μαζί με κείνο το ρολόι...Ο Ντάλμας επισκέπτεται την εντυπωσιακή Χάριετ, της προτείνει λεφτά για να αφήσει τον νεαρό Τζίτερ, αλλά εκείνη του αποκαλύπτει το σχέδιο εκδίκησής της: Ο Τζίτερ είχε καταστρέψει τους γονείς της, με νόμιμο βέβαια τρόπο - καπιταλισμός γαρ, οδηγώντας τον πατέρα της στην αυτοκτονία και τη μάνα της στο θάνατο. Τώρα θέλει να πονέσει τον γέρο και να πάρει το αίμα της πίσω.Στην ιστορία μπαίνουν και δύο μπράβοι, ένας κοντός χαζός κι ένας ψηλός, με “μυτερό πρόσωπο σαν σφήνα κι όλο γωνίες. Είχε σκοτεινά υγρά μάτια και μια μύτη δίχως καθόλου αίμα σαν να 'ταν φτιαγμένη από άσπρο κερί”.Οι μπράβοι προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον Ντάλμας, αλλά καταλαβαίνουν οσονούπω πως ο κίνδυνος είναι όντως η δουλειά του σκληρού ντετέκτιβ.Στην ιστορία μπαίνει και ο σοφέρ του Τζίτερ, ένας Τζορτζ ψηλός, σωματώδης, μελαχροινός. Όπως μεταφέρει τον Ντάλμας στο σπιτικό του Τζίτερ στο Μπελ Αιρ, πέφτουν στην παγίδα των δύο μπράβων. Ο Τζορτζ με ανατριχιαστική ευκολία φυτεύει μια σφαίρα στο κούτελο του κοντού. Αυτός ο σοφέρ μάλλον ξέρει κάτι περισσότερο απ' το να οδηγάει αυτοκίνητα.Στην επόμενη επίσκεψή του στη Χάριετ ο Ντάλμας θα βρει μπροστά του τον Μάρτι Έστελ που θα εκτιμήσει το γεγονός ότι δεν έχουν μπλεχτεί ακόμα οι μπάτσοι στην ιστορία. Θα ανακαλύψει όμως το πτώμα του νεαρού Τζίτερ στην ντουλάπα της Χάριετ οπότε η ιστορία περιπλέκεται.Ο ψηλός μπράβος ξαναεπισκέπτεται τον Ντάλμας:Τον καθάρισες λοιπόν τον φιλαράκο μου, είπε.Σηκώθηκε σιγά σιγά, διέσχισε το δωμάτιο και κόλλησε το εικοσιδυάρι του στο λαιμό μου. Το χαμογελαστό του στόμα με τα λεπτά χείλη, έμοιαζε, παρά το χαμόγελο, εντελώς ανέκφραστο σαν την κερένια άσπρη μύτη του. Έχωσε ήρεμα το χέρι του κάτω από το σακάκι μου και πήρε το λούγκερ. Από δω και πέρα πρέπει να το αφήνω σπίτι μου.αφού μπορεί ο καθένας να μου το παίρνει τόσο εύκολα...Θανατερές ατάκες, αξεπέραστο ύφος. Η πλοκή είναι δευτερεύουσα όταν διαβάζεις τέτοιο διαμάντι. Άλλωστε μόνο από τον τίτλο του παίρνεις μια ιδέα. Αν και το trouble θα μπορούσε να μεταφραστεί καλύτερα σε “μπελάς” παρά σε “κίνδυνος”. Για να μην σας μεταφέρω όλη την ιστορία και με κυνηγάνε και οι εκδότες, αναζητήστε το στα βιβλιοπωλεία. Προτιμάω περισσότερο την έκδοση από τον Μαύρο Ήλιο σε καλαίσθητο μικρό βιβλίο τσέπης και μετάφραση Νίκου Μπαλή.www.artnoir.gr
My edition is twelve stories. The first eight stories do not involve Philip Marlowe, though characters and plots from the stories ended up in several Marlowe novels. They are full of alcohol and cigarettes, murder, guns, and betrayal. The last four were Marlowe stories and, if the first were good reads, the Marlowe stories are completely satisfying. Marlowe is just a bit tougher, a bit quicker with his tongue, a bit luckier with the ladies. t"You are not being impertinent, I hope."t"Hope is what keeps us alive," I said.t"I knew all about places like the Hotel Tremaine, I had slept in them, staked out in them, fought with bitter, scrawny landladies in them, got shot at in them, and might yet get carried out of one of them to the morgue wagon. They are flops where you find the cheap ones, the sniffers and pin-jabbers, the gowed-up runts who shoot you before you can say hello." (225) t"Come on over," I said. "My left arm is getting tired." t"I'm on duty."t"I was just going down to the drugstore for a quart of V.O. Scotch." t"That's me you hear knocking on the door," M'Gee said. (241)t"I need a man good-looking enough to pick up a dame who has a sense of class, but he's got to be tough enough to swap punches with a power shovel. I need a guy who can act like a bar lizard and backchat like Fred Allen, only better, and get hit on the head with a beer truck and think some cutie in the leg-line topped him with a breadstick." (431)t"Trouble is my business," I said. "How else would I make a nickel?"t"We oughta throw you in the can for all this cover-up stuff. How much you making on this one?"t"I was working for Anna Halsey who was working for old man Jeeter. I guess I made a bad debt." tSebold smiled his blackjack smile at me. (485)t"If it's going to be a long story, let's have a drink." t"I never drink until sundown. That way you don't get to be a heel."t"Tough on the Eskimos," I said. "In the summerime anyway." (546)t"There was a desert wind blowing that night. It was one of those hot dry Santa Anas that come down through the mountain passes and curl your hair and make your nerves jump and your skin itch. On nights like that every booze party ends in a fight. Meek little wives feel the edge of the carving knife and study their husbands' necks. Anything can happen." (590) t"Lady, will you please either put that gun away or take the safety catch off? It hurts my professional feelings to see a nice gun made a monkey of that way." t"You're a full portion of what I don't like," she said. "Get out of my way." (603) t"She wasn't beautiful, she wasn't even pretty, but she looked as if things would happen where she was." (622) t"You was curious about her yourself," Copernik sneered on. "But you were smart, pal. You fooled me." t"That wouldn't make me smart," I said.
What do You think about Trouble Is My Business (1988)?
In "Trouble is my business," you'll meet the king of all private detectives: Philip Marlowe. Marlowe is the avenging, hard-headed angel of justice, who never misses a wise crack or the opportunity to duck a revolver barrel. Raymond Chandler is a master of thick description, painting the settings of these four "Long, short stories" with a patina of the street: Whether a dry heat that causes meek wives to caress the knife handle, or a fog hanging over the end of Puget Sound into which old, surly men spit chewing tobacco and mutter incoherently. Through the maze that is life, Marlowe walks with his hat cocked sideways, a cigarette close to hand, a gun haphazardly packed, though rarely used. These stories are wonderful detective mysteries and exciting adventures, told by an author who actually worked as a Pinkerton detective. In terms of portraying the glamour, decadence and corruption of the early 1900s on the West coast, Raymond Chandler is unrivaled.
—Brian
All four of the novellas in this collection pre-date the first Marlowe novel and it shows. They aren’t bad; they just lack the polish and that extra ‘something’ that made the novels outstanding. Even so, they are four great stories.There is something almost lyrical about Chandler’s writing. His words flow smoothly off the page like good Scotch sliding down your throat, making what could have been run-of-the-mill stories and novels art. No one can turn a phrase like he did. Who else would describe a quiet car as making as much noise as a bill makes in a wallet?Chandler and Dashiell Hammett set the bar for detective noir fiction, and few writers since have even approached it. But of the two, I like Chandler better.
—Quillracer
A collection of four short stories (which I love by the way) I just couldn't get into these except maybe one. This was due probably more my lack of concentration rather than the story or writing because Chandler's as good as ever. I shouldn't read when I have other stuff on my mind so I'm putting this aside to read again another time. One story did stand out more than the other three but all in all, Chandler's at his noir best with the bad women being really bad and same with the men. They all seem to have a stake in trying to manipulate others to do their bidding for money. It's all about money, of course. Usually money they are not entitled to. And Chandler, bless his heart, wants to do the right thing whether it's giving back to the deserving or contributing to 'the cause' i.e. Salvation Army, Retired Police Officers or other benevolent organizations. Chandler's Phillip Marlowe is considered the first of the modern P.I. With Marlowe they're no longer low-lifes without a conscience, 'what's in it for me' characters. They're real fellows who have a heart and want to do what's right by everyone. I'm glad I found Chandler. I've enjoyed his books. Apparently his writing is studied in lit classes since many of the books I've read have school notes throughout. Chandler brings life to Marlowe's surroundings and gives a sense of place. Apparently he was the author who brought detective series and mysteries into the modern era. ***********After finishing The Long Goodbye, taking another look at a couple of these short stories I missed or obviously didn't like at first glance. Will give it another try, in my 'to review' stack.
—Cathy DuPont
