Het eerste boek van De Coster dat ik lees. Ik vind het overroepen. Alhoewel het vlot leest, konden de eerste 100 blz. mij niet echt boeien. Daar kwam verandering in wanneer de lotgevallen van manager Stefaan beschreven werden. Nadat zijn rol uitgespeeld was, vond ik het weer ineenstorten.Het leven in de verkaveling wordt heel clichématig beschreven, de personages al evenzeer. Er worden in dit boek veel balletjes opgegooid, maar de lezer wordt dikwijls in het ongewisse gelaten over de ware toedracht of afloop. Ik las vandaag dat de filmrechten van "Wij en ik" verkocht zijn aan productiehuis De Mensen. Benieuwd of zij er meer van kunnen maken. "De Vlaamse familieroman is niet dood" of iets dergelijks staat op de cover, ik moest er even over nadenken. Is dat nu goed of niet? Maar toch ging "Wij en ik" van Saskia de Coster van de boekenplank in de winkel mee naar huis. Het ging ook al redelijk meteen op de stapel vakantieboeken omdat iets me zei dat ik het boek wat tijd zou moeten geven. Zo eerst eens goed doorlezen om in het boek te komen, anders zou het misschien niet lukken. Ik had dat goed ingeschat, want het is een brok lettertjes voor er eigenlijk iets gebeurt. Al gebeurt er eigenlijk misschien niet zo heel veel achteraf bekeken. Mieke en Stefaan wonen op een verkaveling op de berg. Toegegeven ze hebben goed geboerd, want het gewone volk woont beneden. Op hun dochter Sarah was het lang wachten en dan was er ook nog iets van slechte genen. Of eigenlijk twijfel, veel twijfel.de Coster beschrijft in het lang en het breed het wel en het wee van de drie personages, licht neurotisch en met eigen trekjes. Je krijgt een blik in hun gedachten en de ene vind je spontaan al wat sympathieker dan de ander. Elk hoofdstuk is een personage en een jaartal. Doorheen het boek bestrijk je al gauw een hele periode waarin Sarah uitgroeit van tiener tot een jonge vrouw. Ik heb het boek zonder enige twijfel graag gelezen, ook al kan ik niet steeds zeggen dat ik wist waar het naar toe ging. Vooral wanneer in de ik-persoon werd overgeschakeld tast ik in het duister. Nog steeds. Maar het was vaak zo treffend beschreven met juist gekozen woorden.
What do You think about Wij En Ik (2013)?
Disappointing. Cardboard characters. No story to speak of. It may be me, I don't like Claus either.
—jaynescribner
Mooi geschreven. Jammer van het open einde. Graag gelezen, maar geen topfavoriet.
—yasmine95
Kon me maar vanaf blz 280 inleven in het verhaal en de personages...
—KP213
