Höfundurinn William Davies King lýsir hér ævi sinni sem forfallinn safnari sem safnar öllu - sem er verðlaust og einskis nýtt. Af því dregur bókin nafn sitt Collections of Nothing. Hann gerir heiðarlega og ítarlega tilraun til þess að skilgreina sjálfan sig og þörf sína fyrir að safna hlutum og dregur þannig fram í dagsljósið erfiða barnæsku, skilnað og sjálfsskömm sem líklegar ástæður um leið og hann segir frá söfnum sínum og annarra um leið og hann gerir greinarmun á sinni áráttu og öðrum söfnurum.Þetta er heillandi frásögn og veitti mér heillandi innsýn í hugarheim safnarans sem stöðvar bílinn á þjóðveginum, hleypur út og sækir einhvern hlut sem hann sá í vegkantinum. Náunginn sem leitar í rusladöllum í hliðargötum og heima hjá vinum til að finna merkimiða á sardínudósum o.s.frv. o.s.frv.Stórskemmtileg frásögn en því miður var hún of langdregin á köflum, sérstaklega um miðbikið. Ég féll í stafi fyrir frásögninni í upphafi, dauðleiddist um miðbikið en frásögn Kings snerti mig djúpt í lokin þegar hann fór meira inn í samskipti sín við dætur sínar og unnustu sem var að fara að giftast. I got this book at a book swap, and read it only because I happened to have it. In general, I don't find any way to relate -- a good narrative tends to draw me in regardless -- so the book feels contrived and self-indulgent (publish or perish for this UCSB prof?). In a memoir, I guess I can accept that. And, the last chapter (the actual last one, not the one the author keeps naming as the last) redeems the rest of the narrative for me, at least a bit.
What do You think about Collections Of Nothing (2008)?
Really more an autobiography in very academic language which is not what I expected.
—nikki
Just couldn't get into this the way I expected. 4/09
—Flyboy
