Het boek is mooi geschreven, erg langdradig en de laatste 200 pagina's komt er twijfel of je nog meer over van der Heijden zijn drank en verdriet wilt lezen. Als je hier toch doorheen komt en het boek weglegt begrijp je waarom het zo lang was; je weet precies hoe Tonio voor zijn vader was, op welk hoekje van de bank hij zat en wat hij verzamelde. Je begrijpt ook perfect het eindeloze verdriet van de vader en waarom hij deze requiem roman voor zijn zoon geschreven heeft. Het boek lost geen probleem op, bevat geen spannend plot of een goed verhaal het geeft 'alleen' een beeld van Tonio en het oneindige verdriet van zijn vader. Dit boek is niet meer en zeker ook niet minder dan dat. Zeker niet een boek wat je als verhaal moet beoordelen. Er zit geen verhaallijn in en het gaat nergens heen, het is meer een stroom van herinneringen en gedachtes. Ik zou eerlijk gezegd niet weten of ik het had uitgelezen als het niet waargebeurd was. Maar wie ben ik om over het leven van zijn zoon te oordelen? Om te zeggen dat het na een tijd saai werd? Dat maakt dit weer zo moeilijk. Ik denk dat het veel krachtiger was overgekomen als het korter was geweest. In het begin is het mooi hoe hij afwisselt van herinnering naar het heden, maar dat verliest op een gegeven moment ook z'n effect. Toch maakt het een bepaalde indruk op me, en heeft van der Heijden een mooie schrijfstijl. Ik kon me Tonio precies voorstellen, zijn karakter en zijn uiterlijk, zijn hele wezen. Ik zal hierna het schervengericht nog proberen.
Een verwerking vsn de schrijver is beschreven. Niet zo boeiend. wel mooi taalgebruik.
—kat
Supergoed! Mooi, ontroerend, grappig, goed geschreven! Gewoon een goed boek!
—myth
Het verdriet is om mijn hart gekropen, met Tonio er in.
—betheleful
geleend van Sarah,teruggegeven 29/12/13
—TalayaGiles
Hartverscheurend mooi.
—lalaplant
