Herta Muller, as her translator tells us, finds "words for the displacement of the soul among victims of totalitarianism." Recall the year you were seventeen. Imagine your country had lost the war. Visualize the night the victors came through your town and took you with hundreds of others to a train siding and shipped you east to oblivion. How would you escape the killing reality of day after endless day in a slave labor camp? What would you accommodate or even accept in order to survive? Where and when would you give in to dreams and fantasy to make a space where death was not ever present? And day after day, summer and especially winter, the hunger angel is implacably there at your shoulder, your side, and in your mouth mocking the very fact that you are still among the living. Not a pleasant novel, but a very powerful one, and drawing as it does on historical fact, all the more meaningful for everyone who might let time obscure these horrors. Ademschommel – Herta MüllerIn Ademschommel beschrijft Müller op poëtische wijze het leven in een werkkamp van de Russen na de Tweede Wereldoorlog. Leopard wordt naar dit kamp gedeporteerd en zit hier 5 jaar om te werken. Het eten wat ze krijgen is schaars net als de kleding. Behalve in het laatste jaar, dan krijgen ze geld om eten te gaan kopen op de markt in het dorp. Dit om de gedeporteerden weer goed doorvoed thuis te laten komen en daarmee geen sporen na te laten van het zware leven in het werkkamp. Wat de Russen echter vergaten is de psychische schade die de gedeporteerden hebben opgelopen en wat ze niet kunnen helen. Dat nemen ze wel mee naar huis om daar de rest van hun leven last van te hebben.Ademschommel begon goed. Juist doordat het zo poëtisch geschreven was, kreeg het boek een andere lading. Leek je in het begin meer meegetrokken te worden met de hoofdpersoon, Leopold. Het werd echter naar mijn mening te poëtisch en daarmee liet het verhaal mij los. Voor mij bestond het boek uit losse onderdelen. Onderdelen van situaties, gevoel of beleving die als losse elementen poëtisch omschreven werden. Daarbij kwamen sommige onderwerpen een paar maal terug als hoofdstuk. Niet als nieuw element, maar eigenlijk als hetzelfde element, maar dan anders verwoord. Dit zijn onderwerpen die wellicht in de beleving van de gedeporteerden belangrijk waren en die in het hoofd van hen ook steeds maar weer speelden. Müller heeft het misschien vanuit die gedachtegang zo geschreven. Het effect op mij was echter dat het me niet meer pakte. Ook mistte ik enige vorm van chronologie. Leopold zat 5 jaar in het werkkamp. Op sommige plekken in het boek kwam ik erachter in welk jaar hij zat, maar veel was zo warrig dat ik niet begreep of het nu het eerste, derde of laatste jaar was.Aan het einde gingen er nog een drietal hoofdstukken over zijn terugkeer na het werkkamp. Van mij had het boek anders verdeeld mogen worden: wellicht een paar hoofdstukken minder over het werkkamp (zoals het weglaten van de herhaalde onderwerpen) en meer over het effect van het werkkamp bij terugkeer in de maatschappij. Ik had hoge verwachtingen van het boek, maar kom na het lezen van dit boek toch niet verder dan 2 sterren.
What do You think about Atemschaukel (2009)?
I just couldn't get into this. I really tried, but I just couldn't.
—fatinah01
Muito bom! Do pouco fazer muito é a moral desta bela história.
—horsegirl
Haunting, horrible and beautiful.
—tricolourcollie
