«Και συνέβαινε καμιά φορά αυτό που συμβαίνει τώρα : Ο Ζωρζ Ζερφώ τρέχει με τ' αμάξι του στον εξωτερικό περιφερειακό. Μπήκε στην Πορτ ντ' Ιβρύ. Είναι δύο και μισή το πρωί, ίσως τρεις και τέταρτο. Αρκετοί οδηγοί είναι μεθυσμένοι. Ο Ζωρζ Ζερφώ είναι. Έχει πιει πέντε μπέρμπον 4 Roses. Επίσης, πριν από τρεις ώρες περίπου, ήπιε δύο χάπια ισχυρού βαρβιτουρικού. Το ότι τα ανακάτεψε δεν τον νύσταξε, αντίθετα του προκάλεσε μια τεταμένη ευφορία που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να μετατραπεί σε οργή ή σε ένα είδος μελαγχολίας, κατά κάποιον τρόπο τσεχοφικής και κυρίως πικρής, που είναι ένα συναίσθημα ούτε πολύ ανδρείο ούτε ενδιαφέρον. Ο Ζωρζ Ζερφώ τρέχει με 145 χιλιόμετρα την ώρα. Μέσα από δύο ηχεία -ένα κάτω από το ταμπλώ, ένα στο πίσω μέρος- ακούγεται σε χαμηλή ένταση η μουσική που παίζει στο κασετόφωνο, τζαζ στο στυλ West Coast : Τζέρρυ Μάλλιγκαν, Μπαντ Σανκ, Τσίκο Χάμιλτον. Την αιτία για την οποία ο Ζωρζ ξεχύνεται έτσι στον περιφερειακό, με αμβλυμένα αντανακλαστικά και ακούγοντας αυτή τη μουσική, θα πρέπει να την αναζητήσουμε κατά κύριο λόγο στη θέση του Ζωρζ στο πλέγμα των παραγωγικών σχέσεων. Το γεγονός ότι ο Ζωρζ σκότωσε τουλάχιστον δύο ανθρώπους στη διάρκεια του έτους δεν έχει να κάνει. Αυτό που συμβαίνει τώρα συνέβαινε καμιά φορά και στο παρελθόν».Το ανατριχιαστικό αυτό κομμάτι του Jean Patrick Manchette αποτελεί το ευαγγέλιο του νεο-πολάρ. Δεν γίνεται να σου αρέσει το νουάρ και να μην ξέρεις απ' έξω αυτή την παράγραφο. Η μετάφραση του Θ.Τσαπακίδη παίζει τον ρόλο της σε αυτή τη γλυκιά ανατριχίλα του νωτιαίου μυελού. Αλλά όπως και να 'χει ο Manchette είναι κορυφή.“Είναι δύο και μισή το πρωί, ίσως τρεις και τέταρτο”... Εξοργιστική ανακρίβεια, χτυπάει σαν σφυρί. Από τις δύο και μισή μέχρι τις τρεις και τέταρτο υπάρχει μεγάλη απόσταση. Δεν λέει τρεις παρά τέταρτο, θα ήταν φυσιολογικό. Η σύγχυση στο μυαλό του ήρωα είναι προφανής. Ο Manchette αρχίζει να παίζει και με το μυαλό του αναγνώστη.“Την αιτία για την οποία ο Ζωρζ ξεχύνεται έτσι στον περιφερειακό, με αμβλυμένα αντανακλαστικά και ακούγοντας αυτή τη μουσική, θα πρέπει να την αναζητήσουμε κατά κύριο λόγο στη θέση του Ζωρζ στο πλέγμα των παραγωγικών σχέσεων”. Ο Manchette φωνάζει πια δυνατά την μαρξιστική του καταγωγή. Ο Ζωρζ ξεχύνεται και ο Manchette απογειώνεται όπως γράφει ο nautilus στην πολύ καλή ανάρτησή του.“Το γεγονός ότι ο Ζωρζ σκότωσε τουλάχιστον δύο ανθρώπους στη διάρκεια του έτους δεν έχει να κάνει. Αυτό που συμβαίνει τώρα συνέβαινε καμιά φορά και στο παρελθόν”. Εξοργιστική δήλωση, και δεν μπορείς παρά να συνεχίσεις να βυθίζεσαι στη μαγεία του Manchette.Ο Ζωρζ Ζερφώ είναι ένας άνδρας που δεν έχει κλείσει ακόμα τα σαράντα. Στο μυαλό του Ζωρζ Ζερφώ υπάρχει σκοτάδι και σύγχυση, ασαφώς μπορούμε να διακρίνουμε κάποιες αριστερές ιδέες. Διαθέτει όλα όσα θα ζήλευε κανείς: Ωραίο σπίτι, ακριβό αυτοκίνητο, πανέμορφη γυναίκα. Όμως ο Manchette αποφασίζει να τινάξει την μεσοαστική ευτυχία και την μικροαστική ξενοιασιά του ήρωά του στον αέρα.Ο Ζερφώ βοηθά ένα βράδυ κάποιον που έχει πάθει ατύχημα κι από τότε βρίσκεται στο στόχαστρο δύο επαγγελματιών δολοφόνων. Εξαφανίζεται από προσώπου γης, παρατά τις συνήθειες, τη δουλειά και την οικογένειά του. Η καπιταλιστική αλλοτρίωση που καταγγέλλει ο Manchette είναι όμως τόσο ισχυρή που με θαυμαστή αναισθησία ο Ζωρζ Ζερφώ επιστρέφει στην ομαλότητα. Ακριβώς όπως η αφίσα των φοιτητών του Μάη του '68: Retour a la Normale.“Ίσως ο Ζωρζ να εκδηλώσει κάτι διαφορετικό από την υπομονή και τη δουλικότητα που εκδήλωνε πάντα. Είναι απίθανο. Κάποτε, υπό ασαφείς περιστάσεις, έζησε μια έντονη και αιματηρή περιπέτεια, και μετά, το μόνο που βρήκε να κάνει ήταν να επιστρέψει στο μαντρί. Και τώρα, κλεισμένος στο μαντρί, περιμένει. Το γεγονός ότι ο Ζωρζ μαζί με το μαντρί του γυρίζει γύρω από το Παρίσι με 145 χιλιόμετρα την ώρα δείχνει ότι ο Ζωρζ είναι άνθρωπος του καιρού του, όπως επίσης και του χώρου του”.Μην το χάσετε. Διαβάστε το οπωσδήποτε. Αν το noir ήταν αλφαβήτα, το Μελαγχολικό κομμάτι της Δυτικής Ακτής είναι μέσα στα δύο ή τρία πρώτα γράμματα. Un "noir" come si deve. Essenziale, diretto. John Coltrane suonava spesso un pezzo chiamato "Impressions": partiva come un treno lanciato a folle velocit� e non ti lasciava andare fino alla fine, ti sentivi appiattire contro la sedia e lo stomaco ti si contraeva per la rapidit� con cui venivi portato avanti. "Piccolo Blues" mi ha dato le stesse sensazioni, e poi Manchette si premura di mettere in continuazione dei "dischi" virtuali come colonna sonora in sottofondo. Mi � decisamente piaciuto.
What do You think about Balada De La Costa Oeste (1976)?
Un vrai néo-noir digne du nom. Le premier polar à me donner des palpitations depuis Chandler.
—Sumaiya
Followup to Prone Gunman. ALSO stayed up into the night reading it! Damn I love this man.
—Kristey
