Türkiye'de entellektüel aydın olmak zor. Zülfü Livaneli her türlü güçlüğü aşmış sayılı aydınlarımızdan. Bir sanatçı, bir düşünce insanı. Bir insanın bilgili bir insan olması onu romancı yapar mı bu ayrı bir tartışma tabii. Ama bu bizim ülkemizin de bir sorunu ne yazık ki. Bu ülkenin bütün aydınları roman yazmak istiyor. Oysa böyle olmasa belki daha kaliteli romanlar yazılabilirdi. (Örneğin, roman yazması gerektiği halde akademisyenliği ağır basan ve bizi romanlarından mahrum eden, sadece iki romanıyla yetinmemize neden olan Hilmi Ziya Ülken: Yarım Adam ve Posta Yolu. Yeri gelince onlara da not düşerim.) Serenad iyi niyetli bir çaba. Gerek ele aldığı meseleler, gerekse de sorduğu sorular bakımından önemli bir malzeme. Ama yazın kalitesi? Yazınsal derinlik? Dil düzeyi? Anlatı zenginliği? Yalınlıkla kör gözüm parmağına tarzı yazım tarzı da birbirine karışıyor ayrıca maalesef. İronik minimalizmle sade, kısa cümlelerden oluşan yazım tartzı birbirine karıştırılıyor. Allen Robbe-Grillet'in "Yeni Roman" tartışmasından (Asım Bezirci'nin konuyla ilgili kısa çevirisi/incelemesine bakılabilir.) gelişen minimalizmin 1930'lu yılların sadeliğinin, Attila İlhan'ın deyimiyle "gazeteci üslubunun" ilgisi yok maalesef. Ayrıntıların okuyucuyu konuya yabancılaştıran ve okuyucuyla metin arasında eleştirel bir mesafe kuracak şekilde düzenlenmesini sağlayan ironik minimalizm daha çok Rus Biçimcilerinden yola çıkar, ara aşamasını Robbe-Grillet'ede bulur. Sanırım bizdeki en yetkin temsilcileri 1950 kuşağından çıktı bu üslubun.(Özellikle Bilge Karasu, Vüsat O. Bener ve Yusuf Atılgan. Atılgan'ı 1950 kuşağından ayrı bir yere koymalı tabii.) Keşke Livaneli sinemada yapmaya çalıştığını (Yer Demir Gök Bakır uyarlaması) romanlarında yapsa. O zaman çok daha sıkı romanlar yazacağına inanıyorum. Serenad Okunması ve kaçırılmaması gereken ender kitaplardan. üzücü sıkıntılı kısımları okurken ağlamamak için iç çeksem de tekrardan okuyabileceğim kadar değerli. Aşk ve başka etkenlerin getirdiği yıkıcı şeylere karşı ayakta kalmak ve sevdiğinden kopmamak yaşamaya devam etmeyi anlatan kitap. insana insan olmayı öğreten bir kitap. İnsanları sadece ırk, din,kültür bakımından ayırıp kayırmamak ya da yermemek gerektiğini öğreten kitap.. Okuyun sonrasında siz daha iyi göreceksiniz zaten etkilerini :)
What do You think about Serenad (2011)?
Çok akıcı başı sonu sonderece net ve okuması keyifli. Haddim olmadan yazarı tebrik ediyorum.
—twipott
Tarih, kültür, duygu ve edebiyat bir arada... Kaçırılmaması gereken bir kitap!
—sawilli
Hər kəsin oxumasını məsləhət görə biləcəyim ilk kitab.
—okashii
