პლანეტები და ასტრონომია ჩემი ვნებაა, კოხტა წიგნები პლანეტებზე მითუმეტეს. ერთი სიამოვნებაა ხარისხიან ფურცელზე დაბეჭდილ, კარგად დაკაბადონებულ, ლამაზად გაფორმებულ წიგნს რომ გადაშლი პლანეტების შესახებ. მეორე სიამოვნება კი თავად თხრობამ უნდა მოგგვაროს. ამ წიგნმა პირველი სიამოვნება მომანიჭა, აი მეორე კი ცოტა არ იყოს დამაკლო. დავა სობელი კარგი მწერალია, თუმცა ეს წიგნი ცოტა ღარიბი გამოუვიდა. პლანეტებზე გაცილებით მეტის თქმა და უფრო საინტერესო ამბების მოყოლა შეიძლება. საინტერესო ამბების მოლოდინს წიგნის დიზაინთან და სათაურთან ერთად აღრმავებს თავების სათაურებიც მაგალითად თავს მარსის შესახებ რომელსაც SCI-FI (სამეცნიერო ფანტასტიკა) ქვია, გიქმნის მოლოდინს რომ წაიკითხავ როგორ შემოდიოდა მარსი ადამიანთა ცხოვრებაში სამეცნიერო ფანტასტიკის საშუალებით. მარსს ხომ მართლაც ყველაზე მდიდარი სამეცნიერო ფანტასტიკური წარსული აქვს, თუმცა ამ თავში სამეცნიერო ფანტასტიკის მხოლოდ 2-3 სათაურია ნახსენები და ისიც სქოლიოში.ასევე ძალიან გამიკვირდა როცა ავტორმა მარსზე საუბრისას ახსენა დედამიწიდან მარსზე სიცოცხლის მოხვედრის შესაძლებლობა და არ ახსენა საპირისპირო სცენარი, რომელიც უფრო პოპულარულია დღეს, რადგან მარსზე სავარაუდოდ უფრო ადრე გაჩნდა სიცოცხლისთვის ხელსაყრელი პირობები.ავტორი ძირითადად მეცნიერების ისტორიაზე წერს,მისი სხვა წიგნების გამოხმაურებებიდან და თემის მრავალფეროვნებიდან გამომდინარე, პლანეტების მითოლოგიური, ისტორიული, მისტიკური, სამეცნიერო მნიშვნელობის და წიგნის თავების სათაურების გათვალისწინებით გექმნება ძალიან კარგი მოლოდინი ამის ნაცვლად აღმოჩნდა, რამდენიმე ცნობილი მეცნიერული ფაქტის აღწერა და აღმოჩენის ისტორია, ძალიან მოკლედ. თუმცა იყო საინტერესო ამბებიც მაგალითად უილიამ ჰერშელის დის წერილი მარია მიტჩელისადმი. სადაც აღწერილი იყო ურანის და ნეპტუნის აღმოჩენის ისტორია.
Nomadic SA Chick Book ReviewSummaryWhat do you truly know about our universe? Do you know when Saturn was discovered? Do you know why Mercury is named Mercury? Do you know the complicated political atmosphere of being a woman in the search of space, especially before the 1980s? Did you know that it is highly unlikely that Jupiter is more than just a ball of gas without a solid surface anywhere in its makeup? Dava Sobel takes us on an adventure through time and space (Doctor Who reference, anyone?). She starts with the sun, and works her way out through the solar system, well past Pluto. She tells us great histories of the planets, their discoveries, and the reasoning behind a lot of the names.ReviewI bet most of this stuff Sobel discusses in her book was never taught to any of us beyond a high school science class. Even my college Astronomy class didn't touch on many of these things. I cannot express how beautiful this book is. Sobel tells colorful stories filled with history, mythology, and feeling. In some moments, I felt like I was standing there with some of their scientists as they made their discoveries, and like I could feel the overwhelming joy that overtook these scientists when another discovery came to light. Each planet (including the sun, moon, and a couple non-planets) are given their own individual chapter, with the exception of Uranus and Neptune, which has a strong need to be combined. Each chapter gives a unique voice to the entity it is representing. My favorite perspective was that of Mars, which was told in the first person, as though Mars was telling its own story. Each chapter has the history of the planet, how it came to be, how it was discovered, the mythology behind the names, as well as being loaded with tons of facts and details pertaining to the planet. My favorite chapter was Jupiter's because of the insightful detail Sobel provided us, and I felt like there was so much I did not know or understand about this planet. On the flip side, I found Earth's chapter to be the least entertaining, because it covered the history of Earth, including the discovery of each piece of land on the planet; a lot of information that has been thrown at us since primary school history and geography classes. No mater what, this book is beautifully written and full of insight.Ratings (based on a 10 point scale)Quality of Writing: 9Pace: 8Plot Development: 5Characters: 6Enjoyablility: 8Insightfulness: 9Ease of Reading: 9Photos/Illustrations: N/AOverall: 5 out of 5 stars
What do You think about The Planets (2006)?
Not a book that needs to be read (or listened in my case). It' OK. Sobel tries the make this more interesting by waxing poetic, quoting many poetic bits about planets and using some other gimmicks. I liked the quotes, but would have preferred a simpler straight forward prose. The core of the book is not the planets as much as the history of our understanding of them, and of their discovery. This I liked, but it's a rushed history. These histories are most interesting because of the people involved. But the coverage is too brief to ever meet anyone (or re-acquaint with them, since most of the people she covers are well known). The worst chapter for me was on earth where she jumps from maps to explorers, leaping through time without any chance to provide context. I just found it disorienting.I don't regret the book, just feel a little underwhelmed by it.
—Daniel Chaikin
If you open this book expecting science, you will be sorely disappointed, as I was. All the same, it's not fair to rate a book low just because it wasn't what I expected, and that's not why I gave "The Planets" only two stars (and I think I'm being quite generous). The reason is, "The Planets" isn't really about anything at all. It's a tiny part personal history - the author's relationship with the planets, tiny part social and cultural history - the discovery of and significance of the planets in a cultural sense, tiny part science, and tiny part creative writing (there's a vignette from the first-person perspective of a Mars rock). The problem is all these tiny parts don't add up to one coherent whole. Whether you're looking for science, history, culture, or whatever else, you'll be left feeling disappointed and unfulfilled. I give this book two stars instead of just one because I do like Dava Sobel's writing style - it's eloquent and fun, though not by itself able to save this book.
—Cara
“Just north of the equator, mighty Olympus Mons attained its altitude of Alps atop Rockies upon Himalayas early in Martian history”This is my favorite quote from this book, and it also encapsulates the tone of the book – it is conveying information about our solar system, but in a more lyrical than scientific style. Sobel could have said “22 km in height” but instead, her description, while less precise, conveys in layman’s terms the sheer otherness of the giant Martian volcano. Sobel takes the reader on the tour of our own neighborhood, from sun to Pluto, giving the current (as of 2005) information on our solar system, the modern history of how we gained our current understanding, with a lot of cool bios about pre-20th century astronomers making some fascinating discoveries with just paper and pencil and telescopes less powerful than the ones for sale in today’s typical toy store, as well as an examination of what different ancient cultures and mythologies around the globe thought of our closest night sky members. She goes a little overboard with being “clever” – a section from the POV of a rock, a section in the form of a fake letter from one female 19th century astronomer to another done in a romance novel style, (how’s that working out for you, being clever?), but overall it’s a fun, breezy but edifying stroll through our own celestial backyard.
—Kara
