When ever I come to names such as “Llosa”, “Borges”, “Cortazar”, “Fuentes”... I wish I knew Spanish language, as I’m sure works by these authors would have a different aroma and melody in their own tongues. Llosa is, for me, one of the greatest story tellers, whose works give me deliciousness in Persian as well, (if it’s translated by Abdollah Kowsari, for example). Mario Vargas Llosa uses a highly sophisticated techniques with a very delicate language in multiple viewpoint, as if I’m listening to “Sare”, my childhood story tellers whom supposed to drown me in sleep, but was keeping me awake instead. Llosa takes you to a place, and while you get used to the situation, become a bit relax, he leaves you for another situation, another character in another place, force you to follow him as a sleepwalker, burning of curiosity, apprehension and restlessness, while he continue to make new situations with new chracters out of nothing, absolutely relax with a smile on his lips. He doesn’t explain the characters, but procreates them and leave them on your lap, and disappears… بسیاری از آثار ماریو بارگاس یوسا به فارسی برگردانده شده. آنها که من دیده ام؛ "زندگی واقعی آلخاندرو مایتا" / حسن مرتضوی (ترجمه ی بدی نیست)، "سال های سگی" / احمد گلشیری (ترجمه ی خوبی ست)، "عصر قهرمان" / هوشنگ اسدی (ترجمه ی خوبی ست)، "مردی که حرف می زند" / قاسم صنعوی، "موج آفرینی"/ مهدی غبرائی (ترجمه ی روانی ست)، "جنگ آخر زمان"/ عبدالله کوثری(ترجمه بسیار خوبی ست)، "گفتگو در کاتدرال"/ عبدالله کوثری (ترجمه ی شاهکاری ست) و... برخی از این آثار را ابتدا به فارسی خوانده ام، و دیگر آثار را برای بازخوانی به ترجمه ی آنها به فارسی رجوع کرده ام. تجربه نشان داده که حال و هوای ترجمه ی فارسی، بهررو با ترجمه به زبان های انگلیسی، فرانسه و دانمارکی متفاوت است. در خواندن آثار بارگاس یوسا، بورخس، سروانتس، فوئنتس، کورتازار... حسرت ندانستن زبان اسپانیولی در من بیدار می شود چرا که به خوبی حس می کنم این آثار به زبان اصلی موسیقی متفاوتی دارند. با این وجود، روایت های ماریو بارگاس یوسا بهر زبانی لذت بخش است. روایت های یوسا بوی "قصه گویی" می دهد. او عادت دارد از جایی به جای دیگر برود و همین که به صحنه ای عادت می کنی، یوسا به محل و شخصیتی دیگر می گریزد، در صندلی هنوز جا نیفتاده ای که تو را از جا بلند می کند و به صحنه ی دیگر می کشاند، روی صندلی سرد تازه ای بنشینی تا ادامه ی روایت یوسا دوباره گرمت کند. یوسا قصه گویی ست حرفه ای که گاه از هیچ، همه چیز می سازد. با یوسا بسیار جاهای ندیده را دیده ام؛ برزیل را، پرو را و... بسیار جاها که دیده ام؛ وین، رم، آمستردام را را به گونه ای دیگر تماشا کرده ام... در کوچه ها و خیابان ها و رستوران ها و قهوه خانه های بسیاری نشسته ام، گاه آنقدر نزدیک و آشنا که انگاری در همان خانه ای که یوسا وصف کرده. روایت یوسا زنده می شود و در جان می نشیند. وقتی رمانی از یوسا را شروع می کنی باید وقایع و شخصیت ها را در اولین صفحه ها به خاطر بسپاری و از نام و مشخصات هیچ کدامشان نگذری. شخصیت ها و موقعیت ها در همان فصل اول و دوم مثل رگباری فرو می ریزند، و در فصول بعدی آنها را عین پازلی کنار هم می نشاند و تابلوی بی نظیرش را می سازد. زبان شخصیت ها از یکی به دیگری، همراه با روحیه و کار و بار و زندگی شان، تغییر می کند. یوسا دستت را می گیرد و تو را با خود وارد قصه می کند، همین که درگیر فضا و آدم ها شدی، غیبش می زند، تنهایت می گذارد تا انتهای روایت همپای شخصیت ها به سفر ادامه دهی. از یک موقعیت به دیگری، به دفتری، رستورانی، خانه ای و بستری، با آدم هایی که در نهایت خشم و خشونت، به کودکانی معصوم می مانند. گاه نشسته ام و مدت ها به عکس یوسا نگاه کرده ام؛ این معصومیت لبخند یوساست که همه ی قصه هایش را پر کرده؟
كتاب درباره يك مدرسه نظامي در پرادو است وتعداد زيادي شخصيت دارد كه همگي به خوبي پرداخته شده اند ..شخصيت ها تفاوت هاي فردي واجتماعي زيادي دارند حتي از نژادهاي مختلف هستند ودرجه هاي نظامي متفاوت ..من فكر ميكنم نويسنده خواسته جامعه كشور خودش را در اين كتاب به تصوير بكشد كشور پرو تا جايي كه من ميدانم به شدت زير سطله ارتشداران ونظاميان قرار دارد وانقلابها وخواسته هاي مردمي بارها توسط نظاميان سركوب شده است وكودتاهاي متعددي در اين كشور توسط قدرت هاي نظامي به وقوع پيوسته كه همه در جهت براورده شدن منافع سياسي اجتماعي ژنرالها بوده است ..كتاب به تصوير كشيده شدن ديكتاتوري وانحصار طلبي است حضور يك سگ در داستان بسيار تاثير گذار بود ((مردني ))او تمثيلي از مردم بد بخت جامعه پرو است كه در چشم نظاميان خودكامه به سان يك سگ با انها رفتار ميشود ..اما در اين كتاب ميتوان تيپ هاي مختلف جامعه را ديد //كسي كه عدالت خواه است //كسي كه در طلب انسانيت است //كسي كه خائن است //وكسي كه به خاطر منافع شخصي همه كس وهمه چيز را ميفروشد ///راوي داستان معلوم نيست كدام شخصيت است همش فكرم درگير اين مطلب بود كه كدام نفر دارد داستان را راويت ميكند ..گاهي راوي ها جايشان عوض ميشد واين باعث گيج شدن مخاطب ميشد ..امادر پايان معلوم ميشود خود جاگوار رواي واقعي است خيلي از ابهامات را برايم برطرف شد ..رمان يك سبك كلاسيك مدرن است فلاش بك ها بسيار عالي زده ميشوند ونويسنده در نقاط كاملا به جا در پا يان داستان همه چيز را براي خواننده به هم مربوط ميكند ومثل يك پازل پيجده در پايان تصوير را به شما نشان خواهد داد...بارگاس يوسا اهل پرو است ..اين روزها كتابهاي نويسندگان امريكاي جنوبي به نوعي در كشور ما پيشتاز هستند ..دنياي ناشناخته فرهنگي اجتماعي امريكاي جنوبي با اين بعد دوري مكاني براي خواننده ايراني جذابيت ايجاد ميكند به طوري كه اثار ماركز وبارگاس يوسا بسيار طرفدار پيدا كرده ..من اين كتاب رو چند روز پيش به پيشنهاد يك دوست گرامي از كتابخانه گرفتم وخواندم ..البته با توجه به مشغله زياد خوشبختانه توانستم اين كتاب رو بخونم ..ترجمه خوب اقاي احمد گلشيري هم بي نهايت در درك مفهوم رمان به خواننده كمك ميكند ..
What do You think about La Ciudad Y Los Perros (2000)?
Stunningly brilliant. One of the best books I have read this year (and I have had a great year).I heard many things about this book including the brutality and the sordid lives of cadets in a military school so I can't say I was eager to read. But then it is Mario Vargas Llosa and this was his first book (and my twentieth book of his). So I began and could not put it down (even when I was sick for a week). For anyone who hasn't read Vargas Llosa, I would recommend this book.The characters are very real; very lifelike. In part because it was based on his own life as a military cadet. I heard a podcast with him on "Writers and Company" where he stated that the school was good for him because it gave him the fuel for his story; not so good for him at the time because he went through so much of what was in the story. Good for us because it made one great story.Alberto the hero (the book in English is known as "In the Time of the Hero") is not always a "good hero" but he does have a good heart. He befriends "Slave" and sadly sees his friend's demise in a secret world where the cadets get away with murder (literally) and the military leaders of the school always come up looking "rosie", and if not, that military person gets a transfer to some obscure place. I also heard that when Vargas Llosa won an award for his novel, the military school that the book was based on, bought 1000 copies and publicly burned them. Good way to start a novelist's career.This book was written 50 years ago and introduced us to a world that still exists even today (and very sad for us). This book is very relevant today. An amazing read.
—David
I started reading it a while ago, and I left it because I got lost. Then, I read his other novels. I started with "la tia Julia y el escribidor", then "fiesta del chivo", and slowly, I learned his narrative style. I then progressed to the "conversación en la catedral", "La casa verde" and "Historia de Mayta".When I came back to "la ciudad y los perros", I realized what I was missing.So, one has to understand Llosa's narrative style before immersing himself/herself into this kind of a literature. But, it is worth the time to get to acquire that taste. This book is truly a masterpiece, second best to "la conversación en la catedral".
—Ivana
Tôi đã bắt đầu đọc cuốn sách này rất nhiều lần nhưng đều bỏ dở khi chưa vượt qua trang 100, không phải vì đây là một cuốn sách dở, thậm chí là hoàn toàn ngược lại.Lần này tôi đã mất hơn một tháng để đọc hết cuốn sách. Đây là cuốn thứ hai của Mario Vargas Llosa tôi đọc, và cũng như cuốn đầu, có thể nói 100 trang đầu tiên là 100 trang khó khăn nhất, không biết bao lần tôi lạc lối trong mê cung chữ của Mario, phải mày mò và tìm lại đường đi. Nhưng khi vượt qua rồi, tôi bắt đầu say mê với câu chuyện và dòng liên tưởng cuồng cuộn chảy của cuốn sách.Câu chuyện có tiết tấu nhanh, dồn dập và thấm đẫm bạo lực.Mario là một nhà văn thách thức sự kiên nhẫn của người đọc và đòi hỏi khi ai đã cầm sách của ông thì phải dành cho nó một sự quan tâm xứng đáng, và dĩ nhiên những gì ông trả ngược lại cho người đọc thông qua cuốn sách còn lớn hơn, khiến tôi thỏa mãn hơn nhiều.
—Huy
